เป็นชื่อที่ปรากฏในเอกสารโบราณของอินเดียและศรีลังกา หมายถึง "ดินแดนแห่งทองคำ" ซึ่งเชื่อกันว่าหมายถึงพื้นที่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเฉพาะบริเวณที่เป็นประเทศไทยในปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม ความหมายและที่ตั้งที่แน่ชัดของสุวรรณภูมิยังเป็นที่ถกเถียงกันในหมู่นักวิชาการ
คัมภีร์พุทธศาสนา: ในคัมภีร์พุทธศาสนา เช่น พระไตรปิฎก มีการกล่าวถึงสุวรรณภูมิว่าเป็นดินแดนที่พระพุทธศาสนาเผยแผ่ไปถึงในช่วงต้นพุทธกาล
เอกสารอินเดียโบราณ: เช่น มหาภารตะ และ รามายณะ กล่าวถึงสุวรรณภูมิว่าเป็นดินแดนที่อุดมสมบูรณ์และมีทรัพยากรมากมาย โดยเฉพาะทองคำ
นักวิชาการมีหลายทฤษฎีเกี่ยวกับที่ตั้งของสุวรรณภูมิ:
ประเทศไทย: บางทฤษฎีเชื่อว่าสุวรรณภูมิคือบริเวณที่ปัจจุบันคือประเทศไทย โดยเฉพาะภาคกลางและภาคตะวันออก
พม่าและลาว: บางทฤษฎีเสนอว่าสุวรรณภูมิอาจครอบคลุมพื้นที่ในพม่าและลาวด้วย
คาบสมุทรมลายู: บางทฤษฎีเชื่อว่าสุวรรณภูมิอาจอยู่ในคาบสมุทรมลายูหรือเกาะสุมาตรา
สุวรรณภูมิมีความสำคัญในฐานะศูนย์กลางการค้าและการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้โบราณ ดินแดนนี้เป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างอินเดีย จีน และภูมิภาคอื่นๆ ทำให้เกิดการผสมผสานทางวัฒนธรรม ศาสนา และศิลปะ
สรุปได้ว่า แดนสุวรรณภูมิเป็นดินแดนที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แม้จะยังมีข้อถกเถียงเกี่ยวกับที่ตั้งที่แน่ชัด แต่ก็เป็นที่ยอมรับกันทั่วไปว่าดินแดนนี้มีบทบาทสำคัญในพัฒนาการของภูมิภาคนี้